سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
حافظ
https://www.sherfarsi.ir/hafez/سینه-مالامال-درد-است-ای-دریغا-مرهمی

متن سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

1. سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

   دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

   دل پر از درد است. آه که شفابخشی نیست! از درد تنهایی، جانم به لبم رسیده است، بهر خدا همدمی به من نشان دهید!

2. چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

   ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

   چه کسی می‌تواند از روزگار بی‌ثبات، انتظار آسودگی داشته باشد؟ ای ساقی! پیاله‌ای شراب به من بده تا بواسطه آن لحظه‌ای آسوده باشم.

3. زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

   صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی

   به شخص دانایی گفتم: «حال ما را ببین» او خندید وگفت: «روزگاری سخت، کاری عجیب، و دنیایی آشفته»

4. سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل

   شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی

   به خاطر آن زیباروی اهل چگل، در چاه شکیبایی، دارم می‌سوزم. پادشاه ترکستان اصلا به فکر حال ما نیست، کسی مانند رستم کجا پیدا می‌شود؟ (که همانگونه که بیژن را از چاه افراسیاب نجات داد، مرا هم نجات دهد.)

5. در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

   ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

   در راه و رسم عشق ورزی، آسودگی و آرامش، بلا به شمار می‌آید. دلی که که با درد تو مرهم می‌خواهد، آزرده باشد ( کسی که انتظار دارد با گرفتار شدن به درد تو، از درد دلش کاسته شود، آزرده و ناامید خواهد شد).

6. اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

   ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی غمی

   کسانی را که کامروا هستند و راحتی و آرامش دارند، در محله رندان راه نمی‌دهند. برای راه یافتن به این محله، باید راه رو بود و دنیای خود را سوزاند نه اینکه خام و بی‌غم باشی.

7. آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست

   عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی

   انسانیت در این دنیای پست به دست نمی‌آید. باید دنیایی دیگر ساخت و آدمی را از نو آفرید. (اگر می‌خواهی به مرتبه والای انسانیت برسی، باید از دنیای مادی دست بکشی و دنیای دیگری برای خودت بسازی تا به انسانی تازه تبدیل شوی)

8. خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم

   کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

   برخیز تا دل بسته آن ترک سمرقندی شویم. که بوی خوش او، یادآور عطر خوش رودخانه مولیان است.

9. گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

   کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

   عشق آنچنان بی‌نیاز است که گریه حافظ در پیشگاه آن ارزشی ندارد. چرا که در برابر دریای عشق، همه دریاهای عالم به ناچیزی یک قطره شبنم هستند.