کاردان

کاردانان راه دیگر میروند

ما تبه کاران براه دیگریم

گفتش اندر گوش دل رب و دود

گر نبودی کاردان جرم تو بود

جواب داد که آئین کاردانان نیست

بخواب جهل فزودن ز کار کاهیدن

کاردانان چون رفو آموختند

پاره های وقت بر هم دوختند

به که از امروز شوم کاردان

تا که به کاری بردم آسمان

چالاک و دلیر و کاردان باش

در وقت حصاد و خوشه چینی

بر این جان پریشان رحمت آرید

که وقتی کاردانی کاملی بود

حافظ

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

حافظ

بزرگی زبان آوری کاردان

حکیمی سخنگوی بسیاردان

برآورد سر مرد بسیاردان

چنین گفت با خسرو کاردان

بر عقل من بخندی گر در غمش بگریم

کاین کارهای مشکل افتد به کاردانان

طلب کردند مرد کاردان را

کجا بینی دگر برق جهان را

که کس در جهان گاو چونان ندید

نه از پیرسر کاردانان شنید

چو گوید درین مردم پیش بین

چه دانی تو ای کاردان اندرین

بکاخ اندر آمد پرآزار دل

ابا کاردانان هشیاردل

همی گفت با هرک بد کاردان

بزرگان بیدار و بسیاردان

بس کاردانان رومی بخواند

سپاهی بدیوار دژ برنشاند

خرد یافت لختی و شد کاردان

هشیوار و با سنگ و بسیاردان

شکن زین نشان در جهان کس ندید

نه از کاردانان پیشین شنید

سر نامه از پادشاه کیان

سوی کاردانان ایرانیان

همه فیلسوفان بسیاردان

سخن گوی وز مردم کاردان

بگوید فرستاده چیزی که دید

سخن نیز کز کاردانان شنید

همه رای با کاردانان زنیم

به تدبیر پشت هوا بشکنیم

درختان ببین آنک هر کس ندید

نه از کاردانان پیشین شنید

ز کار بلوج ارجمند اردشیر

بکوشید با کاردانان پیر

به هر سو بشد موبدی کاردان

سواری هشیوار بسیار دان

چنین گفت با کاردان راه جوی

که این را چه بیند خردمند روی

به هر سو که بد موبدی کاردان

ردی پاک وهشیار و بسیاردان

که این تخت شطرنج هرگز ندید

نه از کاردانان هندی شنید

همه کاردانان بدین داستان

کجا گفت گشتند همداستان

بدو گفت بندوی کای کاردان

خردمند و بیدار و بسیاردان

پراندیشه بد مرد بسیاردان

شکیبا دل و زیرک و کاردان

صد و شست یاقوت چون ناردان

پسندیده مردم کاردان

که گر شاه بیند یکی کاردان

گذشته برو سال و بسیاردان

بگویم بدان کاردان پوزشم

به پوزش بجا آید افروزشم

که هرگز کس اندر جهان آن ندید

نه از پیر سر کاردانان شنید

همان ارزن و پسته و ناردان

بیارد یکی موبدی کاردان

کنیزی کاردان راگفت آن ماه

به خدمت خیز و بیرون رو سوی شاه

کنیز کاردان بیرون شد از در

برون برد آنچه فرمود آن سمنبر

داناتر جمله کاردانان

دانای زبان بی زبانان

کاردان اوست در زمانه و بس

نیست محتاج کاردانی کس

کاردانان چو این سخن گفتند

پیش یاقوت کهربا سفتند

زن زنی بود کاردان و شگرف

آن ورق باز خواند حرف به حرف

که درین کار کاردان تر باش

مهربانی و مهربان تر باش

بفرمود تا کاردانان دهر

در آرایش آرند بازار و شهر

زن کاردان با همه کاخ و گنج

ز طاعت نهد بر تن خویش رنج

که این کاردان مرد آهسته رای

چرا رسم خدمت نیارد بجای

به دل گفت کاین کاردان گر زنست

به فرهنگ مردی دلش روشنست

شدند انجمن کاردانان دهر

ز فرهنگ شه برگرفتند بهر

شه کاردان مجلسی نو نهاد

سران را طلب کرد و ابرو گشاد

بلیناس با کاردانان روم

سوی کید رفتند از آن مرز و بوم

فرستاده کاردان را نواخت

زمان خواست یک هفته تا کار ساخت

دران کار از آن کاردان رای جست

که درکارها داشت رای درست

سگالنده کاردان وقت کار

ز دشمن به دشمن شود رستگار

بفرمود تا کاردانان روم

خرامند نزدش ز هر مرز و بوم

زن کاردان چون شنید این سخن

گشاد از زر تازه گنج کهن

چو زاندازه شد خواهش شهریار

دل کاردان در نیامد به کار

چنین گوید آن کاردان فیلسوف

که بر کار آفاق بودش وقوف

چنین زد مثل کاردان بزرگ

که پاس شبانست پابند گرگ

شه کاردان گشت کشتی گرای

فروماند خاقان چین را به جای

ز پیران کشتی یکی کاردان

چنین گفت با شاه بسیار دان

به تعلیم او کاردانان راز

دگر باره ز آن راه گشتند باز

ز فرزانه کاردان بازجست

که رایی در اندیشه داری درست؟

شه آن کاردان را که کشتی رهاند

بفرمود تا کشتی آنجا رساند

کاردانان کار زینسان میکنند

تا که گوئی هست چوگان میزنند