رباعیات حکیم عمر خیام نیشابوری - بخش ششم: میم
خیام
https://www.sherfarsi.ir/khayyam/قافیه-میم

متن رباعیات حکیم عمر خیام نیشابوری - بخش ششم: میم

1. ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

   وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

2. فردا که ازین دیر فنا درگذریم

   با هفت هزار سالگان سر بسریم

4. این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

   فانوس خیال از او مثالی دانیم

5. خورشید چراغداران و عالم فانوس

   ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

7. برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم

   زان پیش که از زمانه تابی بخوریم

8. کاین چرخ ستیزه روی ناگه روزی

   چندان ندهد زمان که آبی بخوریم

10. برخیزم و عزم باده ناب کنم

    رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم

11. این عقل فضول پیشه را مشتی می

    بر روی زنم چنانکه در خواب کنم

13. بر مفرش خاک خفتگان می بینم

    در زیرزمین نهفتگان می بینم

14. چندانکه به صحرای عدم مینگرم

    ناآمدگان و رفتگان می بینم

16. تا چند اسیر عقل هر روزه شویم

    در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

17. در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما

    در کارگه کوزه گران کوزه شویم

19. چون نیست مقام ما در این دهر مقیم

    پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

20. تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم

    چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

22. خورشید به گل نهفت می نتوانم

    و اسرار زمانه گفت می نتوانم

23. از بحر تفکرم برآورد خرد

    دری که ز بیم سفت می نتوانم

25. دشمن به غلط گفت من فلسفیم

    ایزد داند که آنچه او گفت نیم

26. لیکن چو در این غم آشیان آمده ام

    آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

28. مائیم که اصل شادی و کان غمیم

    سرمایه دادیم و نهاد ستمیم

29. پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم

    آئینه زنگ خورده و جام جمیم

31. من می نه ز بهر تنگدستی نخورم

    یا از غم رسوایی و مستی نخورم

32. من می ز برای خوشدلی میخوردم

    اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

34. من بی می ناب زیستن نتوانم

    بی باده کشید بارتن نتوانم

35. من بنده آن دمم که ساقی گوید

    یک جام دگر بگیر و من نتوانم

37. هر یک چندی یکی برآید که منم

    با نعمت و با سیم و زر آید که منم

38. چون کارک او نظام گیرد روزی

    ناگه اجل از کمین برآید که منم

40. یک چند بکودکی باستاد شدیم

    یک چند به استادی خود شاد شدیم

41. پایان سخن شنو که ما را چه رسید

    از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

43. یک روز ز بند عالم آزاد نیم

    یک دمزدن از وجود خود شاد نیم

44. شاگردی روزگار کردم بسیار

    در کار جهان هنوز استاد نیم