یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

متن یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

پروردگارا! این گل نورسیده خندان را که به من سپرده‌ بودی، برای محافظت در برابر چشم زخم حسود چمن، به دست تو می‌سپارم.
گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

اگر چه او صد پله از کوچه وفاداری دور شده است، با این وجود، دعا می‌کنم که نحوست گردش افلاک (بلای روزگار) از جان و تن او دور باشد.
گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

چشم دارم که سلامی برسانی ز منش

ای باد صبا! هنگامی که به در خانه معشوق رسیدی، انتظار دارم که سلام من را به او برسانی.
به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه

جای دل های عزیز است به هم برمزنش

با احترام، گره آن زلفهای سیاه رنگ را باز کن (در اثر باز شدن موها، بوی خوش عطر آزاد می‌شود). چین و شکن‌ آن موها، جایی است که دلهای عزیزی در آن جا دارند (عزیزان بسیاری به آن دل بسته‌اند). حالت آن موها را به هم نریز.
گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد

محترم دار در آن طره عنبرشکنش

به معشوق بگو که دلم حق وفاداری به گردن خط و خال تو دارد. احترام دل من را (که در آن زلف‌ خوش‌بو جای دارد) داشته باش.
در مقامی که به یاد لب او می نوشند

سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش

در محفلی که به یاد و نام لب او شراب می‌نوشند، مستی که از خود بی خود نشده باشد و هنوز از وجود خودش خبر داشته باشد، بسیار پست و فرومایه است.
عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت

هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش

نمی‌توان از در میخانه کسب آبرو نمود یا مال اندوزی کرد؛ لباس کسی که آب می‌خانه را می‌خورد، به دریا بینداز (کسی که در می‌خانه شراب نوشیده است، به لباس که حافظ آبرو و حیثیت و نشانه ثروت است، نیازی ندارد)
هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال

سر ما و قدمش یا لب ما و دهنش

اندوه عشق بر کسی که از ملال و افسردگی می‌ترسد، حلال نیست. ما یا سرمان را در راه او از دست می‌دهیم و یا اینکه لبانمان را به دهانش می‌رسانیم.
شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

شعر حافظ همه‌اش شاه‌بیت غزل بینش و معرفت است. احسنت بر نفس دل‌انگیز و لطافت سخنان او!